drewniana rzezba

drewniana rzezba

sobota, 11 marca 2017

Wiszę.....

.... a tego stanu nie lubię.
Chcąc opisać stan, w którym obecnie się znajduję muszę użyć wielu słów -
"jestem rozdarta", "żyję w zawieszeniu", "czuję się między młotem a
kowadłem".
I wszystko to sprawia, że nie czuję się komfortowo.
Chyba trzeba do tej całej sytuacji podejść nieco filozoficznie i może postarać
się wsłuchać w to, co podpowiada podświadomość. Tyle tylko, że ona chyba
wyjechała gdzieś na wakacje. Niczego mi nie podpowiada.
Po raz pierwszy w życiu nie umiem błyskawicznie podjąć decyzji,  a dotąd
nigdy nie miałam z tym problemu. Mój ślubny też zawsze nie miał z tym
problemu, wśród znajomych uchodziliśmy  za takich, co podejmują decyzję
bez najmniejszego namysłu.A tak naprawdę zawsze wszystko było przez nas
przeanalizowane, zawsze mieliśmy wcześniej przeanalizowanych  kilka
wariantów i możliwych  scenariuszy, więc wybranie właściwego nie sprawiało
nam nigdy kłopotu.
Ale zawsze były to wybory które nas od nikogo nie uzależniały.
A teraz sytuacja jest inna -obcy kraj, nikła znajomość języka, procedur kopa
z górką, problem ze znalezieniem mieszkania, które musi być w ściśle
określonym miejscu.
A na samym końcu- koniec z robieniem tylko tego co nam pasuje.
No i jeszcze dojdzie problem finansowy - tu wprawdzie nie mamy "kokosów",
ale skłamałabym  mówiąc, że cierpimy biedę. Ale te pieniądze tam = problemy
finansowe.
I tak miotam się, a jednocześnie daję się unosić fali, czekając co wyniknie
z poszukiwania mieszkania.
Gdy patrzę na to wszystko co mam spakować to  aż głowa mi pęka w szwach.
Ślubny też nie wykazuje entuzjazmu, zamartwia się na zapas jak to będzie
z opieką medyczną dla  niego.
Mieszkanie, które córka oglądała (dzień wcześniej ktoś je rezerwował) już
zostało sprzedane, więc czeka  na kolejną propozycję.
Wiele lat temu, gdy córka była jeszcze w liceum, zapytała mnie, czy jeśli
ona wyjedzie  z Polski na stałe, to my do niej dołączymy. I wtedy jej to
obiecałam.  Nie sądziłam, że naprawdę wyjedzie stąd na  stałe, ale jednak
wyjechała. I zdaję sobie sprawę, że muszę dotrzymać  tego co przed
wielu laty obiecałam. Zawsze realizuję  swoje obietnice.
Rozpatrując sprawę z innego punktu widzenia- to co się dzieje w kraju
doprowadza mnie chwilami do białej gorączki a do tego mam świadomość,
że tu nigdy nie będzie stabilizacji, bo przeskok z systemu feudalnego wprost
do liberalizmu jeszcze nikomu się nie udał.
I z tego powodu wizja zamieszkania w innym miejscu podoba mi się, choć
jak wiadomo wszędzie dobrze gdzie nas nie ma;))
Wolność i demokrację trzeba wypracowywać latami a u nas było to wszystko
za szybko, zabrakło przysłowiowej pracy u podstaw.
No nic, pójdę poczytać o korzeniach religii. Może przy okazji dowiem się
coś o zaczarowywaniu rzeczywistości, bo każda religia zawsze miała i ma
w sobie elementy magii.
Miłej niedzieli wszystkim życzę;>)




45 komentarzy:

  1. Dobrze, ze mam to juz za soba. W czasie, kiedy jeszcze stac mnie bylo na zyciowe ryzyko, na skok w nieznane z przekonaniem, ze wszystko bedzie dobrze i samo sie ulozy. Nie wiem, czy dzisiaj bym sie na to zdobyla, no chyba, ze w celu polaczenia rodziny, bo w koncu wiadomo, ze ona jest najwazniejsza. ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak się składa, że w Polsce już nie mam żadnej bliskiej rodziny, mój mąż też nie. Poza tym córka mnie o to prosi, zależy jej, by dzieci miały ciut więcej tej rodziny.

      Usuń
  2. No faktycznie takie zawieszenie to nie najfajniejsze uczucie.
    Ale jeszcze gorzej byłoby gdybyś się puściła bo porozbijałabyś się okrutnie.
    Więc jednak wiś sobie - a jak Ci się obydwie rączki zmęczą to rozwiązanie samo przyjdzie. Bo rozumiem że na rączkach wisisz a nie na głowie????
    Trzym się!!!
    :-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No tu mi zadałaś klina- ja już nawet nie wiem na czym wiszę- żałosne, no nie???
      Miłego;)

      Usuń
  3. Nie dziwię Ci się, też nie lubię takiego zawieszenia i niepewności, plusem jest to, że nie jedziesz całkiem w nieznane, będziecie blisko córki, a to jakieś ułatwienie. Nic radzić nie będę, bo sama nie wiem, co bym zrobiła. Czasami rozwiązanie przychodzi samo...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Chciałabym by się to jakoś rozwiązało samo- byłoby fajnie. Np.: zasypiam wieczorem a rano budzę się z całym swym dobytkiem już w nowym miejscu.

      Usuń
  4. Klik dobry:)
    Mogę tylko życzyć, aby zawieszenie trwało jak najkrócej i powtórzyć, że zazdroszczę. Z tego kraju, a przynajmniej z okolicznego średniowiecza, w którym żyję, wyjechałabym nawet tylko z jedną walizką.

    Pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. alEllu, to obecne tutejsze średniowiecze mobilizuje mnie do tego, by jednak opuścić tak zwany kraj rodzinny. Bo zaczynam się tu znów czuć zle i obco.I jakoś zupełnie nie mam ochoty by znów wylądować w PRL bis.Poza tym my tu już jesteśmy całkiem sami- zero rodziny. Trochę mnie przeraża część logistyczna- gdyby wystarczyła tylko jedna walizka nie byłoby problemu;)
      Serdeczności;)

      Usuń
    2. Anabell, ligistyka jest do opanowania. Gorzej by było, gdyby mentalnie trzeba było się przemeblowywać, a głowę przecież masz umeblowaną jasno i przejrzyście. Jak Ciebie znam, to zawsze wiesz, czego chcesz, na czym stoisz i co jest dobre. Trzymam kciuki za pomyślnie przeprowadzoną logistykę. Powodzenia!

      Usuń
    3. alEllu, trzymaj, kochana te kciuki, trzymaj. Wiem nieco marudzę a to zapewne jest związane ze starością.Chyba kiedyś mniej marudziłam;)
      Serdeczności;)

      Usuń
  5. Rozumiem powody, dla których zdecydowałaś się wyjechać. Podziwiam odwagę, bo chociaż obecna sytuacja w kraju wkur... mnie jak niektórych, to nie zdecydowałabym się z obawy na właśnie problemy z mieszkaniem, językiem, rentą itd. Być może tak jak pisali przedmówcy rozwiązanie przyjdzie samo ale ja myślę, że Ty je znajdziesz z pomocą córki, bo przecież dla niej wywiązujesz się z obietnicy. Życzę powodzenia.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wywiązuję się z obietnicy głównie dlatego, że mnie poprosiła o to byśmy przyjechali i to z dwóch powodów. Nie mogę tu zostawić męża samego i pojechać tam na kilka miesięcy. My tu naprawdę nie mamy żadnej rodziny i w razie jakiegoś złego obrotu spraw nikt by mu nie pomógł.Ja się za tą naszą miedzą naprawdę dobrze czuję, bardzo oboje kochamy nasze dorosłe dzieci , te małe także.
      A ta zmiana miejsca z pewnością wpłynie na nas mobilizująca i wypadniemy z marazmu w którym jednak tkwimy.
      Miłego;)

      Usuń
  6. Jezeli chodzi o emigracje do Niemiec, to moge cie zapewnic, ze swiat tu i tam jest taki sam. Banalne? moze, ale ja to juz przerobilam cztery lata temu. Decyzja byla blyskawiczna, spakowalam rzeczy najwazniejsze - maszyne do szycia, materialy i welne, ksiazki sprzedalam, meble pooddawalam lub wyrzucilam, zdjecia porzadnie przesortwalam. Stare dokumenty podzielilam na wazne i niewazne, wazne zalepilam i oddalam corce, niewazne spalilam. Nie bralam zadnych durnostojow :) Tu zaczelam budowac zycie od nowa, nie ogladajac sie do tylu. I bylo mi lekko! Jakbym znowu byla mloda :)
    Jezyk jest do nauczenia, domy do kupienia sie znajda, tylko musicie chyba juz byc na miejscu, bo obawiam sie, ze na odleglosc, to kupowanie moze byc trudne. Teraz jest straszny boom na kupowanie, i dzialki i domy ida jak burza, deweloperzy kupuja na pniu. Ale zawsze gdzies, cos sie znajdzie :) BO MUSI!
    Ze ryzyko? Wszedzie jest ryzykownie, a jak na razie w Niemczech przynajmniej opieka lekarska jest na przyzwoitym poziomie, no i opieka pielegnacyjna dla starszych,chorych - co obejmuje takze nas, polskich emerytow.
    Trzymam kciuki, ucz sie slowek, nigdy nie bylo tak, zeby jakos nie bylo! :) Buzka!!!!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie chcemy tam żadnego domu, nam wystarczy mieszkanie dwupokojowe, ale musi być w odległości maksimum 500 m od mieszkania córki.I takiego córka szuka.Na razie muszę się wziąć za język i pomału redukować wszystkie rzeczy. Zostaje kwestia mieszkania- są dwa wyjścia- zachować i wynająć lub sprzedać. To jednak wymaga analizy;)
      Miłego;)

      Usuń
  7. Wcale Ci się nie dziwię przerażającej wizji spakowania całego dobytku i przeprowadzki. Miałam to niedawno i jeszcze się do końca nie rozpakowałam, ani nie pozbierałam.
    Jak rozumiem spowodowane to jest koniecznością życiową, bo córka chce Was mieć przy sobie?
    Życie tam będzie dla Was dość podobne, różnica w cenach w większości miast nie jest aż tak wielka (może większe dobra są droższe, ale jedzenie ma podobne ceny).
    Nieznajomość języka na początku na pewno złagodzi obecność córki. A z czasem może uda Wam się trochę poduczyć.
    Przyznam Ci się, że i ja chwilowo jestem w sporym zawieszeniu. Zawodowo ciągle nie wiem, na czym stoję, tutejsze urzędy mi też sytuacji nie ułatwiają. Siedzę i czekam.
    Dobrze, że mam zlecenia z PL, ale to nie ratuje sytuacji do końca, a jedynie pozwala jakoś przeżyć.
    Myślę o różnych wariantach zabezpieczenia się na emeryturze i też nie umiem nic rozsądnego wymyślić oprócz tego, żeby iść tu do jakiejkolwiek pracy, bo może wypracuję choć z 500 EUR na późniejszą emeryturę, bo z moich obowiązkowych składek na ZUS z działalności to może na waciki mi wystarczy, bo na czynsz w większości mieszkań 2-pokojowych to już będzie ciężko.
    I też trudno mi się pogodzić z tym, że nie umiem podjąć decyzji.
    Trzymajcie się, może tym razem trzeba popłynąć z prądem...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wiesz, gdybyś u nas była na samozatrudnieniu to też ta emerytura nie byłaby porywająca.Może faktycznie nie byłoby zle, gdybyś gdzieś podjęła pracę- przynajmniej z językiem nie będziesz miała problemu;))) Problemem to może być tylko to, że jesteś przyzwyczajona do innego sposobu zatrudnienia. Muszę do Ciebie napisać maila.

      Usuń
  8. Z córką na pewno będziecie się czuli pewniej, ale rozumiem twoje zawieszenie. jednak znajdziecie się w zupełni nowym środowisku i obecność córki tego nie zmieni. Co do obietnicy - to było tak dawno, czasy tak inne, wasza trójka w całkiem innym wieku - że dla wszego spokoju i szczęścia córka na pewno by was z niej zwolniła. Ja wiem natomiast jedno, podejmując takie decyzje trzeba myśleć o sobie, to taki zdrowy egoizm

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jesteśmy w Polsce własciwie juz całkiem sami. Poza tym wiem, że jestem w tej chwili córce potrzebna, moja obecność rozwiąże kilka problemów. Poza tym ona dobrze wie, że opieka na odległość nie jest żadna opieka i chce byśmy byli bliżej niej. I zależy jej, by wreszcie dziadkowie byli dla dzieci w zasięgu ręki a nie tylko z okazji świąt. Przecież ona już tu nigdy nie wróci. Wybrała przed wielu laty inny kraj, w którym czuje się potrzebna, spełniona zawodowo i towarzysko.

      Usuń
  9. Wszędzie dobrze ale nie ma jak u siebie Anabell. Przemyślcie to sobie jeszcze bardzo dokładnie by potem nie żałować.Młodzi na codzień maja własne życie. A z Berlina do Warszawy to teraz przecież nie problem Seniorom tu na miejscu pomagać albo zorganizować opiekę. Przemyślcie to wszystko jeszcze raz dobrze.Tu macie spokojnie z czego żyć. Tam juz to może byc problematyczne. a nie wiem czy chcielibyście być na garnuszku finansowym Młodych. Ja na waszym miejscu bym nigdzie się już wyprowadziła.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Na ich garnuszku finansowym nie będziemy.Tyle tylko, że będę musiała kontrolować nasze wydatki.
      Jedziemy, bo sytuacja tego wymaga-przez najbliższe dwa lata musimy jej pomóc, a potem już tam poleniuchujemy.
      Miłego;)

      Usuń
    2. Skoro macie pomagać tylko w czasie mocno określonym to po kiego licha wyprowadzka i oddzielne mieszkanie na stałe. Córa się przeprowadzi do większego a z tym to już nie będzie takich kłopotów mieszkaniowych, w Wy tam sobie u niej pomieszkacie i będziecie w stałym kontakcie z wnukami. A mieszkanie tu sobie nie musicie zlikwidować.

      Usuń
  10. Nie wiem, nie wiem, nie wiem co ja bym zrobiła. Z obietnicy można zwolnić. Zastanów się, czego TY chcesz, tak na prawdę, na 100%. Wiem, dziki kraj, ale mój. Nie umiałabym chyba być poza nim, ale TY, to Ty, a nie ja.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wiesz, ja się tam bardzo dobrze czuję, naprawdę.Nie ukrywam- trochę mam pietra, ale generalnie wyjadę z tego kraju-raju z radością. Chyba jednak zbyt wiele spraw za bardzo mnie tu dołuje,a perspektywa PRL-bis mało mnie rajcuje, a raczej nawet wcale.
      Ostatnio odkryłam, że mieszkam w obcym mieście- moje miasto, co które znam od dziecka jakoś okrutnie zmalało, za to jest okropnie dużo nowych, niekoniecznie miłych miejsc i coraz mniej jest rodowitych Warszawiaków.

      Usuń
  11. Sorry, ale ja się zastanawiam, czy córka od Was nie wymaga zbyt wiele. Bo gdzieś między wierszami wychodzi na to, że to nie Wy macie zostać otoczeni opieką, a raczej macie się zaopiekować...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak się składa, że po raz pierwszy w życiu moje dziecko prosi o pomoc.I nie jest to uciążliwe, dotyczy okresu roku szkolnego 2017/18 i następnego a i to nie codziennie. Gdy starszy skończy 10 lat problem się automatycznie skończy.Usiłowała znależć rozwiązanie problemu na tamtym terenie, ale niestety byłoby zbyt drogie i niepewne rozwiązanie.
      Na szczęście my jak na razie nie wymagamy opieki a córka już od dłuższego czasu zastanawiała się jak nas ściągnąć do siebie. Okazja podwójna - teraz naprawdę możemy jej pomóc, druga sprawa - oboje mamy dość kaczystanu.Uświadomiliśmy sobie, że tu nic się nie zmieni, a od wielu, wielu lat mamy poczucie,że tu nie pasujemy. Pewnie nas zle w domu wychowano.

      Usuń
    2. W sumie to, co corka robi to jest duze przedsiewziecie... nigdy nie bedziecie wiedziec co by bylo gdyby bylo tak, a nie inaczej , jezeli tego nie sprobujecie, jezeli tego nie zrobicie.

      Ale kurcze, mialam po trzydziestce kiedy zdecydowalam sie na przemeblowanie mego zycia i na poczatku bylo mi trudno, oj trudno....
      Co by nie bylo , wypadaloby jednak sprobowac....bo na nic uwagi, spostrzezennia, bo kazdy przypadek jest inny i kazdy przezywa rzeczy inaczej.

      Usuń
  12. Odwieś się, bo z takiego wiszenia tylko człowiek łysieje.Jak już przemyśleliście wszystkie za i wszystkie przeciw(a może jednak trzeba jeszcze raz na kartce dokładnie to spisać i przeanalizować?)to decyzję podjęliście. No i trzeba prze4stać się podskórnie oszukiwać. Nie chcę, to nie chcę, a chcę to chcę.
    Ja na gwałceniu swoich podskórnych "niechęci" często traciłam, i to mocno. Oszukiwanie samej siebie nie popłaca.
    A jeszcze przyszło mi do głowy, że całkiem możliwe, że pojawi się nowa ważna okoliczność i wszystko w łeb weźmie. Zatem, zabierz się do normalnego, trzeźwego funkcjonowania.
    A propos przysięgi- naszła mnie taka ponura myśl, że ta przysięga była warta funta kłaków, bo nie przewidywałaś wtedy takich różnych okoliczności, jakie są teraz. To raz, a po drugie... realizowanie przysięgi pod leciutkim szantażem, to chyba nie jest to. I po trzecie- dorosła M. nie powinna odwoływać się do takich metod. Hmmmmm....chyba nie pomogłam CI:(

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Przeczytałam w Twoim powyższym komentarzu, że M. po raz pierwszy prosi o pomoc. No to skąd ten mus wypełnienia przysięgi?
      Sama już nie wiem.

      Usuń
    2. Owszem, przyrzekłam jej to przed laty, a ona prosząc mnie teraz wcale tego nie wyciągnęła jako argumentu. Nawet nie wiem, czy o tym pamiętała. Ja o tym pamiętam i to mój strup, nie jej.Bo należę do tych, które bardzo rzadko coś obiecują. Bo wiem, że obiecać łatwo, spełnić obietnicę 100 razy trudniej.Wśród znajomych mam opinię osoby "niewyrywnej", wręcz mało życzliwej bo bardzo rzadko coś obiecuję. I dlatego pamiętam o tamtej obietnicy.
      Ja wiem, że takie rozterki duchowe są mało zabawne dla postronnych i może nie powinnam o tym pisać na blogu.
      Mniej mnie przeraża kwestia dania sobie rady tam, bardziej dręczy mnie sprawa logistycznego ogarnięcia tego wszystkiego jak: pakowanie,urządzanie się tam, wynajęcie tego naszego mieszkania itp. Niemal 4 lata temu pakowaliśmy wszyściutko do pudeł bo trzeba było jednak do remontu opróżnić mieszkanie i wiem, ile mnie to kosztowało trudu, zarówno pakowanie jak i wypakowywanie.Po prostu z każdym rokiem pewne rzeczy przychodzą trudniej. A A. z uwagi na POChP też ma coraz mniejsze możliwości fizyczne.
      Miłego;)

      Usuń
  13. Popieram Cię w sprawie wyjazdu do córki.Ja byłam w podobnej sytuacji.Moja córka i syn wyjechali po studiach do Warszawy "za pracą" .My z mężem mieszkaliśmy na zachodzie Polski. Dzieci pozakładały w stolicy rodziny,mają dobrą pracę.Spotykaliśmy się sporadycznie w święta,czasami latem. Brakowało nam ich , brakowało również wnuków,które dorastały bez nas. Kiedy nasi Rodzice już odeszli,dzieci zaproponowały nam ,abyśmy przyjechali do nich. Nie zastanawialiśmy się ani chwili i pomimo,że za pieniądze ze sprzedaży naszego domu wystarczyły tylko na nieduże mieszkanko w W-wie nie żałujemy ani przez chwilę.Pomagamy w miarę możliwości dzieciom, ale mamy też czas na swoje przyjemności,teatr,kino ,książki i inne przyjemności. Ja wiem,że u mnie jest inna sytuacja,bo jednak jestem nadal u siebie,ale córka studiowała we Francji i był taki pomysł , że tam zostanie na stałe.Na jej pytanie,czy przyjedziemy do niej ,aby tam zamieszkać, była tylko jedna odpowiedź,że tak.Język nie jest największą przeszkodą ,jeśli mieszka się w danym kraju sam "wchodzi do głowy".
    Pozdrawiam serdecznie i nie martw się,każda przeprowadzka jest do przeżycia.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję, miłó, że o tym napisałaś.I wiem, że na pewno nie było Wam z początku łatwo pomimo bliskości dzieci. Ostatnio Warszawa zrobiła się nieco trudnym do mieszkania miejscem bo się poszerzyła a komunikacyjnie ciągle tkwi w starym "ubranku".Nam w sumie też tęskno za wnukami i za córką.
      Miłego;)

      Usuń
  14. Wszystko dzieje się po coś... Jeśli taka sytuacja, potrzeba wytworzyła się teraz, to pewnie tak ma być i nie ma co się zastanawiać. Zaopiekujecie się wnuczkami, a może kiedyś okaże się, że były też jakieś inne powody żeby podjąć taką decyzję.
    Nie wyjeżdżacie w ciemno ani daleko, tylko te parę kilometrów od granicy;) Polska będzie na wyciągnięcie ręki, w porywie tęsknoty wystarczy wsiąść w samochód albo autobus;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Pociągiem to tylko 5 godzin 15 minut.Jak wiesz mysle podobnie, to zapewne taki przejściowy stan lękowy.
      Miłego;)

      Usuń
  15. Przeciez decyzje macie juz podjeta:) Skro idzie to tak szybko, ze mieszkania Wam corka szuka , czyli ...podjeta decyzja:)

    Bedziecie w porywach tesknic:))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tęsknię od 2000 roku, tylko mi się obiekt tęsknoty zmieni. Wbrew pozorom mam spore zdolności adaptacyjne. Jedyny wyjątek stanowi polska wiocha i miasteczko o 5 uliczkach na krzyż. Nie zostawiam tu nikogo bliskiego ani z rodziny ani z przyjaciół.
      Miłego;)

      Usuń
    2. E tam... z ta bliskoscia, ze nie zostawiasz w Polsce nikogo Wam bliskiego- czyli co? W Polsce czujecie sie jak na obczyznie?

      Usuń
  16. Jak się tylko da spróbuj jednak odwlec w czasie wyjazd, by móc wszystko w miarę spokojnie ogarnąć. Niepewność niestety niemal zawsze towarzyszy zmianom. Ale mam nadzieję, że po wszystkim napiszesz, że jednak było warto. :)

    To prawda, to prawie robi kolosalną różnicę w takich wypadkach jak ja miałem z tą zdrapką.

    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Muszę tam być od 1 września. 23 sierpnia mam tu jeszcze niejaką panią endo.
      Muszę Cię pocieszyć - jeszcze nigdy nic w życiu nie wygrałam.
      Miłego;)

      Usuń
  17. Świat wszędzie taki sam i nie ma czego się bać. Ale najważniejszy jest język, więc póki nie opanujesz w stopniu dostatecznym, zawsze będzie dopadał lęk. Dobrze, że wsparcie w rodzinie.
    Zasyłam serdeczności

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No właśnie- język mnie najbardziej martwi. Z drugiej strony jest tam cała masa osób, które mieszkają od lat a poza "guten tag" i "danke" nie wyszły.A tak poza tym to lubię miasto do którego jadę.Poza tym jestem zmęczona tym krajowym bezhołowiem , tym odbijaniem się od ściany do ściany i niskim stopniem przewidywalności na co jeszcze geniusze polscy wpadną.
      Miłego;)

      Usuń
  18. Jednego nie rozumiem, macie tak duże emerytury że po przeliczeniu na euro wystarczy tam na skromne życie? Bo przecież w euro odpowiednika otrzymywanej emerytury tam nie otrzymacie. Powiedzmy tu dostajecie razem 4 tysiące złoty a tam dostaniecie? Przecież nie 4 tysiące euro wiec rozumiem że Wasze emerytury są naprawdę bardzo duże. Podziwiam decyzję nasza też by chciała byśmy byli blisko niej w tej Szkocji ale i my i zwierzęta i język itd bariery. Też nie mam nic weny ostatnio w sobie ani chęci na bywanie i byłoby mi Ciebie bardzo brak.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Emerytury idą przelicznikiem, ale ja będę miała do swojej dopłatę, bo jest kompromitująco niska.
      Elu, przecież gdy wyjadę to tylko przez miesiąc lub dwa nie będzie mnie w sieci- gdy tylko będę do wszystkiego co trzeba podłączona nadal będę blogować.To blogowanie chyba za mocno mnie uzależniło.Niemcy ostatnio zauważyli, że istnieją europejskie tzw. "sieroty 60+" i zaczynają realizować jakiś program ułatwiający tę sprawę.
      Ale nie wiem jak te sprawy wyglądają w Szkocji.
      Moja dobrze wie, jak wyglądają nasze możliwości finansowe, wszystko przepatrzyła i twierdzi, że będzie wszystko dobrze. Na razie są kłopoty ze znalezieniem mieszkania blisko nich i to jest problem.
      Miłego;)

      Usuń
  19. Moim zdaniem, nie widzę problemu aby być blisko córci i wnuków. Problemem jest logistyka w przeprowadzce i kwestie formalne. Uważam , że opieka zdrowotna ma wysoki status europejski, i można czuć się bezpiecznie. Inne sprawy są tylko marginalne.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Opieka zdrowotna dla tych, którzy tam są zameldowani jest bezpłatna, a my będziemy zameldowani przecież. Tu też jesteśmy zdani na państwową służbę zdrowia i jakoś żyjemy:))
      Na razie nawet nie mogę zbytnio planować co zabieram a co zostawiam, bo ciągle jeszcze szukają dla nas mieszkania.
      Miłego;)

      Usuń
  20. Cokolwiek zrobisz zrobisz dobrze!

    OdpowiedzUsuń