drewniana rzezba

drewniana rzezba

piątek, 30 grudnia 2011

249. Sylwestrowo?

Po wielu latach badań i doświadczeń,  doszłam do epokowego
odkrycia - jeżeli chcecie czuć się w kolejnym roku lepiej niż
w  minionym to... UWAGA...
nie róbcie żadnych noworocznych postanowień z gatunku:
*wreszcie poćwiczę angielski/chiński/ hiszpański,
*schudnę, co najmniej 2 rozmiary odzieżowe,
*będę miła dla  teściowej/tej zołzy z przeciwka/szwagierki,
*będę  regularnie ćwiczyć, pływać, chodzić na spacery,
*tu możecie wyliczyć inne postanowienia, które usiłowaliście
  wcielić bezskutecznie w życie .
Niczego sami sobie nie obiecujcie, bo potem świadomość tego,
że  z przeróżnych względów  nic z tych  postanowień nie wyszło,
będzie Was ugniatała niczym  ostry kamyk w bucie. Życie dostarcza
nam dostatecznie dużo niemiłych doznań, więc po co ten dodatkowy
stres??? Ale marzyć możecie.
A gdy  będziecie spełniali  Noworoczny Toast, pamiętajcie, proszę, że:

            Wszystkim Odwiedzającym życzę
           by spełniły się ich plany i marzenia,
          nawet te pozornie nierealne i szalone.
 

czwartek, 29 grudnia 2011

248. Takie tam...

drobiazgi. Wspominałam niedawno, że zakupiłam nowe kamyki, między
innymi sugilit. No i wydłubałam z nich takie coś, czyli naszyjnik i
bransoletkę. Te małe, szarawe to koraliki toho, w kolorze tanzanitu.




Idzie mi to jakoś wolniutko, bo mi się przyplątało zapalenie prawego
stawu barkowego. Już  kiedyś miałam, nie sądziłam, że znów się odezwie.

Poza tym niedługo mój starszy wnuczek kończy 3 lata, więc oprócz
wysłanych już zabawek zrobiłam dla niego kartkę z  życzeniami.
Musiałam zrobić sama, bo nigdzie nie było kartki urodzinowej dla
3-latka. Były z okazji 18-tek lub 50-tek. Tło dostało koloru już
po "obfoceniu", gdy już napisaliśmy życzenia. I wygląda to tak:
Kartka jest przestrzenna i są to zwierzątka, które mały lubi.




Zabrałam się też za dzierganie, ale jakoś też mi nie idzie, przez ten bark.
Najzabawniejsze, że nawet nie wiem jeszcze jaki fason tego zrobię. Na
razie robię plecy. A włóczka to mikrofibra. A wygląda to tak:

A dziś upiekłam  ciasteczka noworoczne, kruche.  Roboty mało, a pyszne.
Jeśli macie ochotę, to bez trudu zdążycie je zrobić w sobotę rano.
Składniki:
220 dag miękkiego masła,  pół szklanki cukru, 2 łyżki mleka, 1/2 łyżeczki
soli,  1 cukier waniliowy, pół szklanki rodzynek lub żurawin, pół szklanki
posiekanych dowolnych orzechów, dwie i pół szklanki mąki.
Wykonanie:
Utrzeć masło z cukrem, dodać mleko, cukier waniliowy, sól, stopniowo dodać
mąkę i resztę składników. Wyrobić szybko ciasto, uformować dwa wałki.
Każdy wałek zawinąć w folię spożywczą i wstawić do lodówki ( ja
wstawiam do zamrażalnika na 1 godz.). Po tym czasie pokroić ciasto na
cienkie plasterki, 4-ro milimetrowe. Ułożyć na blasze wyłożonej papierem.
Wstawić do piekarnika nagrzanego do 200 stopni. Piec 12 minut, gdy
już zbrązowieją krawędzie ciastek należy je wyjąć z piekarnika.
Ja zrobiłam z żurawinami. Są niestety bardzo pyszne. Smacznego życzę!

poniedziałek, 26 grudnia 2011

247. Już za parę dni.....

wkroczymy w 2012 rok. Chyba każdy z nas ma cichutką nadzieję, że
będzie to rok lepszy niż ten, który się kończy. Co zabawniejsze, to taką
nadzieję ma każdy, niezależnie od tego, jaki to był rok.
Zamiłowani katastrofiści są jednak przekonani, że 21 grudnia 2012 r,
w chwili, gdy wypełni się liczący 4600 lat kalendarz Majów,  nastąpi
koniec świata. W naszą piękną, błękitną  planetę uderzy uderzy nie
znana  jeszcze planeta Nibiru. Jak dotąd nikt owej planety nie widział,
poza Sumerami.
Ale w ubiegłym roku brytyjscy astronomowie odkryli na krańcach
Układu Słonecznego bardzo tajemnicze ciało niebieskie i nadali mu
imię Tyche. Zakwalifikowali je jako nienarodzoną planetę, bo jest to
olbrzymi obłok gazu, którego nie można zobaczyć, ponieważ nie
odbija się od niego światło, więc trochę dręczy mnie pytanie jak oni
na to wpadli. Orbita tego obiektu jest tak duża, że pojawia się on
w naszych stronach co kilka tysięcy lat. Uczeni podejrzewają, że te
sporadyczne wizyty Tyche wywołują spore zamieszanie w Kosmosie
i kto wie, czy nie spowodowały już kiedyś tak drastycznych zmian
jak przebiegunowanie Ziemi.
Osobiście bardziej stawiam na EURO 2012. A to już chyba w czerwcu.
Ale póki co, przed nami ostatnie pół nocy starego roku.
Chyba każdy  zna jakieś przesądy mające pomóc przywołać lepszą
przyszłość. Nie wiem, czy to działa, bo osobiście nie próbowałam, ale
kto wie, może to pomaga? Oto te sposoby:
1. jeszcze przed 31 grudnia należy popłacić wszystkie rachunki za
  odchodzący rok, pooddawać wszystkie długi. Takie postępowanie
   ma nas uchronić przed brakiem pieniędzy w Nowym Roku;
2. 31 grudnia na czerwonej kartce trzeba spisac wszystkie problemy,
    które nas dręczyły w ciągu ostatniego roku i spalić tę kartkę;
3. usuń z domu wszelkie popsute, zniszczone i nieprzydatne przedmioty
    i ubrania;
4. jeżeli chcesz mieć zapewniony przypoływ gotówki, to koniecznie do
    prawego buta wsuń banknot o jak najwyższym nominale;
5. nie nakręcaj zegara przed północą, zrób to dopiero po północy;
6. gdy wybije północ najstarsza w domu osoba powinna szeroko
    otworzyć okno, by wpuścić do domu Nowy Rok i życzliwe domowe
   duchy;
7. w tę noc zapomnij o diecie, jedz wszystko, ile tylko masz ochotę.
   Po północy należy dodać na stół nową potrawę. A ze sprzątaniem  ze
   stołu nie należy się spieszyć, by nie wynieść swego szczęścia;
8. sprzątanie zacznij dopiero 2 stycznia,   by wraz ze śmieciami nie
   wyrzucić dobrego losu, który jeszcze się nie zdążył zadomowić.

Najbardziej przemawia do mnie 3 punkt - chyba jednak wezmę się
za porządny remanent. Nie wiem tylko, czy dotyczy to tylko
mieszkania czy i może również piwnicy. Bo tam to już tylko dziada
z babą brakuje.
Punkt 7 też brzmi niezle, tylko jakoś nierealnie w moim przypadku.
Jeśli znacie jakieś przesądy związane z tym dniem to napiszcie- ja
znam tylko tyle, a wiem, że jest ich sporo.

poniedziałek, 19 grudnia 2011

246. Przerwa świąteczna

                     Wesołych  Świąt
 wypoczynku, miłego spędzania czasu w gronie najmilszych,
Paniom zachowania linii pomimo spożywania słodkości,
Panom- dobrego humoru,
Dzieciom - super prezentów,
Domowemu Zwierzyńcowi- psich i kocich przysmaczków.

niedziela, 18 grudnia 2011

245. O wszystkim i niczym

Zaczytałam się - jedna zarwana noc i dwa dni i przeczytałam dwa tomy
pewnej sagi rodzinnej napisanej przez kobiety. Tom I nosi tytuł
"Lawendowy pył" , tom II  "Zapach rozmarynu", razem 730 stron do
przeczytania.
Saga opowiada dzieje polskich rodzin na kresach wschodnich tuż
przed II wojną światową i po jej zakończeniu. Pisana jest przez 6 kobiet,
najstarszych córek z sześciu rodzin. Czyta się dobrze, polecam.

                                              ****
Odszedł mąż mojej serdecznej koleżanki, niestety po 6 latach długich
cierpień. Smutno nam, ale wiemy, jak bardzo się męczył. To jeden
z tych przypadków, gdy działania medycyny w niczym nie pomagają
a tylko przedłużają cierpienia.

                                              ****
Przyznaje się, w tym roku nie robię świąt, ignoruję je całkowicie, nie
mamy ochoty na święta. Żadnych choinek, stroików, jedynym zbliżonym
do świąt akcentem jest zakup typowej strucli niemieckiej z bakaliami
i marcepanem. To zwykłe łakomstwo z mojej strony.                    
                                           
                                               ****
Dziś doszedł do nas zapowiadany na dwa dni wcześniej, silny wiatr.  Jest
ponuro, szaro, łyso na drzewach,  zielonkawo na trawnikach i wieje, wieje
a ciśnienie niziutkie.  Ale wcale a wcale nie tęsknię za śniegiem i mrozem.
                                           
                                              ****
Pomimo kiepskiego nastroju zaczęłam coś dłubać , choć  idzie mi to jak
po grudzie. Zakupiłam nowe kamyki, sugilit. Jest to rzadki minerał,
odkryty w XX wieku przez pewnego Japończyka. Jest pochodną
krzemianów pierścieniowych, występuje w Japonii, RPA, Namibii, Indiach,
Argentynie. Moje kamyki  są wytoczone w kształcie kulek i mają różne
odcienie  fioletu. Prawie ukończyłam naszyjnik, który tym razem  zaczynałam
tylko 5 razy - a to wzięłam nieodpowiedniej wielkości koraliki uzupełniające,
a to pomyliłam się w liczeniu, a to wzięłam złej długości  linkę. Masakra.
Mąż patrzył na moje poczynania z wielkim zdziwieniem.
Może jutro uda mi się to "obfocić". Poza tym pozaczynałam kilka wisiorów.
                                            
                                             ****
Załapałam się na rehabilitację w warszawskiej filii CKR. Ale tym razem tylko
fizykoterapia. Zacznę już 2 stycznia!!! Najważniejsze,że zakwalifikowana
zostałam jako stała pacjentka.
Ćwiczenia fizyczne mogę zacząć dopiero pod koniec lutego.A wszystko przez
tę operację usunięcia pęcherzyka żółciowego.
Brakuje mi tej gimnastyki, dobrze się po niej czułam.
                                            
                                             ****
Jutro ostatni, przedświąteczny tydzień. Życzę  wszystkim zagonionym,
sfrustrowanym nadchodzącymi świętami, by znależli chwilę na  zastanowienie
się nad celowością  zastawiania stołu tak, by obrusa spod talerzy i półmisków
nie było widać, spędzania przy stole kilku godzin i najadania się "na sztywno",
gromadzenia przy stole wszystkich na zasadzie "wypada" ciocię/wujka/
kuzynkę zaprosić. Jeszcze jest czas by coś zmienić. Pomyślcie więcej o sobie,
odrobina egoizmu w tym wypadku nie zaszkodzi.
            

poniedziałek, 12 grudnia 2011

244. Wcale nie bajka

Był sobie Chłop i Baba, bardzo się kochali , prawie nigdy się nie
rozstawali, a z tej miłości to nawet dzieci im przyszły na świat,  Jaś i
Małgosia. Mieszkali wszyscy w pięknym starym domu z dużym ogrodem,
który był własnością rodziców chłopa. Ten dom z ogrodem rodzice
chłopa przepisali tylko na niego, wnukom pozapisywali po  kawałku ziemi
i z tego wysiłku wkrótce pomarli. Chłop początkowo chciał zapisać 
połowę tego co otrzymał w spadku i na Babę, ale Baba nie chciała, więc
nie zapisał. Baba odchowała dzieci i gdy już miała odetchnąć, że dzieci
podorastały - śmierć upomniała się o Babę. Baba broniła się jak mogła,
ale śmierć tak ją sobie upodobała, że nawet bardzo dobrzy lekarze nic
nie mogli pomóc. Baba jezdziła nawet za granicę, ale tam też lekarze
ręce rozłożyli i śmierć Babę zabrała.
Chłop rozpaczał, przez kilka lat popłakiwał, cierpiał , a z tej zgryzoty
zachorował i znalazł się w szpitalu. Bardzo wiele czasu w tym szpitalu
spędził, a po powrocie do domu musiał jeszcze długi czas brać
zastrzyki i potrzebna była rehabilitacja. Któraś z pielęgniarek doradziła
Chłopu, by wziął prywatnie jakąś opiekunkę, najlepiej pielęgniarkę, bo
sporo w tym czasie było pielęgniarek z marniutką pensyjką, więc
z pewnością znajdzie się chętna. I znalazła się chętna -  samotna,
nieco młodsza od Chłopa  -  Kobieta. Jaś i Małgosia  byli bardzo
zadowoleni, z tej radości nawet nie zaglądali zbyt często do Chłopa,
bo po co?  W domu była Kobieta, która gotowała, sprzątała i
pełniła obowiązki pielęgniarki. Chłop  pomału wracał do zdrowia,
widać opieka Kobiety  mu służyła.
Po roku Chłop już nie wyobrażał sobie domu bez Kobiety. Bardzo
się do  Kobiety przywiązał, mieli ze sobą  o czym rozmawiać a  i
pomilczeć razem lubili. Przez ten cały rok Jaś i Małgosia  tylko raz
Chłopa odwiedzili. Małgosia głównie po to, by przejrzeć biżuterię
po Babie, ale stwierdziła, że to wszystko nie  jest modne i nic nie
wzięła. Chłop dał więc Małgosi pieniądze, by coś  sobie z biżuterii
kupiła. Wolał, by to co Baba  nosiła, pozostało nadal w domu.
Chłop postanowił, że zaproponuje Kobiecie, by za niego wyszła.
Naprawdę  bardzo się z Kobietą  zżył , może nawet pokochał i nie
chciał się z nią rozstawać. Chłop podreptał do fryzjera i do kwiaciarni,
zakupił piękne róże, wrócił do domu i z duszą  na ramieniu  czekał
na Kobietę. Kobieta zgodziła się bez wahania - Chłop był bardzo
miłym, serdecznym człowiekiem i bardzo go lubiła.
Chłop z Kobietą złożyli papiery w USC  i w miesiąc pózniej wzięli
ślub. Jaś i Małgosia obrazili się na Chłopa, na ślub nie przyszli. Ale
nie popsuło to humoru nikomu - ani nowożeńcom ani gościom.
A Chłop w kilka dni po ślubie  udał się do notariusza i cały swój
majątek przepisał na Kobietę.
Chłop z Kobietą żyli  cicho i spokojnie, razem się śmiali i razem płakali
oglądając filmy, wspólnie rozwiązywali szarady i krzyżówki i tak
zwyczajnie dobrze im było razem.
W kolejne urodziny Chłopa  przybyli z życzeniami Jaś i Małgosia.
Po złożeniu życzeń i wręczeniu 2 krawatów, Jaś i Małgosia zapytali
się Chłopa, czy już zrobił testament. Chłop uśmiechnął się radośnie i
wyjaśnił swym troskliwym dzieciom, że on nie ma co zapisywać- on
po prostu nic nie ma, wszystko należy do Kobiety. Ukochane dzieci
zrobiły karczemną awanturę, zwymyślały Kobietę od starych zdzir , aż
Chłop zagroził, że zadzwoni po policję, bo nie życzy sobie  takich scen
w domu.
Chłop z Kobietą z ulgą  zamknęli  drzwi za awanturnikami i usiedli
przytuleni na kanapie, przed telewizorem.
Chłop już jest starym człowiekiem  i bardzo się martwi , że Jaś i
Małgosia po jego odejściu będą  robić awantury Kobiecie.
A Kobieta postanowiła, że  wtedy  sprzeda dom  z ogrodem i
wyprowadzi się stamtąd.
Byliśmy dziś u nich - miło się u nich siedzi, bo w powietrzu czuje się
spokój, miłość i przyjazń.

piątek, 9 grudnia 2011

243. Obiecałam.....

że napiszę swoje wrażenia po przeczytaniu książki napisanej przez panią
Danutę Wałęsową  pt. "Marzenia i tajemnice".
Nie napiszę Wam czy warto czy też nie, przeczytać tę książkę. Nie jest
to jakaś "literatura", ale tytuł ma dobry, a wiadomo- tytuł ma  zachęcić
czytelnika do kupna i wydania 40 złotych. Przeglądając ją przed kupnem
z pewnością odłożyłabym ją bez żalu, no ale skoro trafiła do mnie sama-
przeczytałam.
Wrażenia - no cóż, historia kobiety, która urodziła się w malutkiej wsi,
w której mieszkała do pełnoletności, marząc by się stamtąd wyrwać.
Marzeń było więcej -zdobycie wykształcenia pomimo trudności w
podstawówce , założenie rodziny, posiadanie dzieci, mieszkanie, ot takie
zwyczajne, spokojne marzenia. Pomału część marzeń zaczęła się spełniać,
mąż był, dzieci też zaczęły przychodzić na świat, warunki mieszkaniowe
pomaleńku zaczęły się poprawiać, dzieci przybywało, ale mąż, uwikłany
w działalność polityczną i społeczną oddalał się psychicznie od żony.
Fizycznie też, bo często-gęsto bywał  zatrzymywany przez milicję. Pani
Danuta zostawała z całym dobytkiem, opieką nad dziećmi, sprawami
domowymi sama. Z treści książki wynika jednak, że nie do końca była
z tym "koksem" sama, mąż zapewniał nie tylko pieniądze na utrzymanie.
W prowadzeniu domu pomagały pani Danucie różne osoby, zarówno
z rodziny jak i nie związane z rodziną. Rodzina dostawała od zupełnie
obcych ludzi również pomoc rzeczową.
Przez  całą książkę przewijają  się  dwa podstawowe marzenia - by
mąż docenił  to co jego żona robi i by zdołała się uniezależnić psychicznie
od męża. Do spisu marzeń można również zapisać pragnienie, by mąż
nie był tak skrytym człowiekiem i by potrafił bardziej okazywać swe
uczucia.
Ta książka to rodzaj  pamiętnika opisującego  życie codzienne, które
zapewne niektórym jawiło się jako pasmo wszelkiej radości, bo
przecież w końcu mąż był w pewnym momencie prezydentem.
Według mnie napisanie tej książki jest lekarstwem dla p. Danuty
na jej uzależnienie psychiczne od męża i na skrzętnie ukrywane
poczucie pewnego niedowartościowania.
Niewątpliwie jest p. Danuta osobą znacznie subtelniejszą od swego
męża, ciepłą a jednocześnie dzielną.
Czy któraś z Was zdecydowałaby się na 8 ciąż i porodów?  Ja nigdy,
nawet gdyby miało mi pomagać potem przy nich tuzin ciotek czy
też kuzynek.
Czy podobałoby się Wam życie u boku człowieka uwikłanego
wiecznie w politykę, co jakiś czas wyciąganego z domu i wsadzanego
do aresztu? Albo wieczne biuro w domu i tłum interesantów? Albo
życie ze świadomością, że jesteście 24 godz. na podsłuchu?
Trochę mi żal p. Danuty, może dlatego że większość moich
marzeń (zapewniam Was, że zupełnie zwyczajnych) spełniła się
i nigdy nie czułam się niedowartościowana.

czwartek, 8 grudnia 2011

242. Nie da się ukryć.....

czas leci do przodu jak oszalały i chyba się zaczynam starzeć. Skąd
to podejrzenie? Bo na starość zaczynamy wspominać minione
wydarzenia. Do wspomnień sprowokowała mnie lektura wspomnień
Danuty Wałęsowej. W trakcie czytania dotarło do mnie, że w 1980 r.
święta Bożego Narodzenia spędzaliśmy  w Gdańsku, na Zaspie.
Przepraszam mieszkańców tego osiedle, ale zrobiło na mnie bardzo
przytłaczające, swą brzydotą , wrażenie. Długie, monotonne wieżowce,
istne ściany płaczu. Wychodząc z bloku, w którym mieszkał mój brat,
musiałam naprawdę dobrze się rozejrzeć, by znależć jakiś  punkt
orientacyjny,  i trafić  z powrotem.
Święta były zaplanowane pod kątem frajdy dla dwóch niedużych
panienek, cztero - i trzy  latki. Brat zakupił strój Mikołaja, łącznie z
maską, bratowa poświęciła jakąś wsypę na worek mikołajowy, a w
rolę Mikołaja miał się wcielić mój mąż.
W  wigilię, wczesnym popołudniem, mój ślubny został wyprawiony
z mieszkania, rzekomo po cytryny. Przebrał się na klatce schodowej,
na koniec zakładając na twarz maskę i zadzwonił do drzwi.
Na dżwięk dzwonka obie pannice pognały do drzwi, jedna
oczekując powrotu taty, druga wujka.  Bratowa otworzyła drzwi,
tłumiąc śmiech , a dziewczynki na widok Mikołaja stanęły jak
wryte i obie, jak na komendę, uderzyły w płacz, każda uciekając do
własnej mamy.  Mój biedny mąż aż oniemiał, ale sytuację uratował
brat, zapytując przybysza, co go tu sprowadza. Dusząc się pod
maską, mąż wysapał, że przyniósł prezenty dla domowników, już
nawet nie zadając tradycyjnego pytania, czy dzieci były grzeczne,
ale przytomnie nakazał otwarcie worka dopiero podczas  kolacji,
następnie  wycharczał  " no to ja lecę dalej" i poszedł. Dzewczynki
mazały się jeszcze przez chwilę, my z bratową dusiłyśmy się ze
śmiechu, brat  coś tam tłumaczył małym histeryczkom, ustawiając
worek pod choinką. Za 15 minut "wrócił" mój mąż, wciskając
dzieciom ciemnotę , że cytryn zabrakło.  Dziewczynki zasypały go
wiadomościami na temat wizyty Mikołaja, który był wg nich
"stary, brzydki i straszny, miał taką czerwoną buzię i wszystko miał
czerwone i zostawił czerwony worek i nie wolno go ruszać, bo
wpierw trzeba się podzielić opłatkiem".  Gdy już przybyli wszyscy
goście i podzieliliśmy się opłatkiem, dziewczynki dorwały się
wreszcie do worka z prezentami. Proces otwierania prezentów trwał
godzinę, a my umieraliśmy z głodu, czekając aż dzieci otworzą
wszystkie paczki. Zabawek było mnóstwo, bo w tym czasie mój
mąż regularnie bywał służbowo w NRD, a tam zabawki były
naprawdę ładne, choć piekielnie drogie. Mąż kupował je już od wiosny,
ilekroć tam był.
Od tamtego czasu  moje dziecko nie przepadało za postacią Mikołaja,
ale w krótkim czasie domyśliła się, że to był ktoś przebrany  za
Mikołaja, bo po mieście, w okresie przedświątecznym krążyło
sporo Mikołajów.
A maska Mikołaja wylądowała w koszu, naprawdę była nieco
niesamowita. Najbardziej przypominała mi twarz starego, tłustego
Indianina z pomalowanymi na czerwono policzkami i  nosem.
No ale wyboru żadnego wtedy nie było.
P.S.
Zdjęcie  na stronie to renifery latem w Finlandii.

poniedziałek, 5 grudnia 2011

241. I co z tego....

...że nie lubię deszczu?  Już w nocy bębniło mi jak wściekłe o daszek,
 rano wcale nie było lepiej,  a jak na złość musiałam się wywlec z domu.
Jazda w korkach i deszczu jakoś nie nalezy do moich ulubionych
rozrywek.
                                             ****
Nie tylko deszczu nie lubię - ostatnio nie lubię również zakupów
żywnościowych, bo moja wędrówka po dziale spożywczym to wybór
pomiędzy  tym , czego mi nie wolno a tym, czego nie lubię. Będę miała
w tym roku chyba najtańsze w życiu święta - mąż się śmieje, że z uwagi
na święta zakupię tym razem sucharki delikatesowe, a nie zwykłe, a do
nich wielce odświętną polędwicę łososiową z indyka i pudełko chudego,
jogurtowego  twarożku. Pomału już nie mogę się patrzeć na wszelki
drób i jego przetwory. Łącznie, na całe święta wydam na siebie pewnie
aż  30 zł. To śmieszne, ale  jem tylko zupy  jarzynowe, postne, lekko
strawne. Dobrze , że zupy lubię. I zero surowizny. Masakra.
                                             ****       
 Pewnie wiecie, że p. Danuta Wałęsa popełniła książkę. Właśnie  ją
czytam,  przebrnęłam przez 181 stron., a jest ich 538.
Pierwsze wrażenia? Do wszystkiego trzeba dorosnąć psychicznie i
intelektualnie, co dotyczy obojga pp. Wałęsów. Poza  tym polityka
nie sprzyja dobrym stosunkom w małżeństwie.
Książkę opracował Piotr Adamowicz . Jedno jest pewne - nie wydałabym
na tę książkę 40 zł - pożyczyła mi ją koleżanka, bo chciała ją z kimś
przedyskutować.
                                            ****
Muszę się zabrać za kartki świąteczne - pomyślałam, że w tym roku
zrobię kilka sama - tylko nie wiem jak to będzie z realizacją.
W ubiegłym roku poszłam na łatwiznę - gotowe lub e-kartki ruszyły
w świat. A jak u Was ze świątecznymi kartkami? I czy już Was dopadła
przedświąteczna gorączka?

czwartek, 1 grudnia 2011

240. Wyniki rozdawajki

Wstałam dziś bladym świtem, zamieszałam w karteczkach z nickami
sama, bo męskie łapy jeszcze śpią i oto osoby, które dostaną jakieś
biżu:
Kiciaszara , Anna, Nivejka, Neskavka, Asiek=}, Joter, Ken.G.,
Turkusowekorale - te wszystkie osoby proszone są o podanie
adresu na mój e-mail - jest w podany w profilu.
Poza tym biżu wylosowały również Mada i Grasza 44.
Podajcie adresy w miarę szybko, to może Mikołaj zdąży do Was
dolecieć na 6 grudnia.
Nie piszę co kto dokładnie dostanie, ale to też zostało losowane, niech
będzie w tym  nieco niespodzianki dla Was.