Słońce i wiatr, czyli rejs

Wiedzeni nieodpartą chęcią obejrzenia klifów kredowych, z pięknego mola
w Sellinie wsiedliśmy na  niezbyt duży stateczek wycieczkowy.
Żegnały nas.....kormorany, których obecność wydała mi się dość dziwna.
Dobrze, że miałam ze sobą kurtkę, bo choć słońce świeciło namiętnie to
jednak wiatr z równym zapałem chłodził. Płynęliśmy nawet dość  szparko
a opowieść płynąca z głośnika ukróciła me obawy, że miałam omamy
wzrokowe - te ptaki to były rzeczywiście kormorany. Okazuje się, że ich
obecność jest spowodowana tym, że bardzo drastycznie ograniczono na
Bałtyku połowy i ryby się strasznie starzeją- nie umierają z powodu ich
odłowu i umieszczeniu po odpowiedniej obróbce w puszce lub na talerzu,
tylko się pomału starzeją. A takie rybie "staruszki" są powolne i kormorany
oczyszczają Bałtyk z tych rybich staroci. Zdjęć zrobiłam tylko kilka a i to
nie najlepszych, bo ciągle mi ktoś właził przed aparat.
To jest widoczny fragment kładki prowadzącej z miasta Sassnitz  do portu.
Spójrzcie uważnie-to jest to "coś" nad czerwonym dachem. 
Na następnym zdjęciu jest dalsza  część tej kładki, niestety z fragmentami
współpasażerów:

Z Sassnitz odjechała przed laty ostatnia tura wojsk radzieckich.
Poniżej fragmenty portu w Sassnitz i tym razem fotka kormoranów:

I wreszcie dopłynęliśmy w pobliże klifów- zdjęcie zrobione z nieco większej
odległości, bo jak się wszyscy naraz rzucili do fotografowania to chyba bym
musiała stać na drabinie by coś zobaczyć.

Prawdę mówiąc była to nieco rozczarowująca wycieczka, ale lubię pływanie
"czymś" po wodzie, choć z pewnością byłoby fajniej płynąć  dobrą żaglówką.
Następna nasza wyprawa była do Stralsund.
Miasto leży nad cieśniną Strelasund i ma połączenie drogowe i kolejowe
z Rugią-  nazywane jest bramą do Rugii.
Prawa miejskie dostało już w 1234 roku, a w 2002 Stare Miasto Stralsundu
zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa  UNESCO.
Pogoda nam nie za bardzo dopisała, ale popatrzcie na zdjęcia.
Ratusz z przepiękną attyką:

i sama attyka:

wnętrze ratusza, którym przechodzi się na Rynek Główny:

Wychodzisz  z ratusza i widzisz :

Robisz kilka kroków i rozglądasz się:

A potem idziesz  z powrotem i trafiasz na takie cudo:

Tak pięknych drzwi jeszcze nie widziałam.  Wędrujemy dalej mimo
padającego deszczu i ciągle coś w obiektyw samo wpada:

Mieliśmy szczery zamiar jeszcze wpaść do Oceanarium, niestety liczni
wczasowicze wpadli na ten sam pomysł, więc wróciliśmy do domu.
Jeden dzień spędziłam w ciszy i spokoju, sama, bo moi pojechali na
rowerową wycieczkę- zrobili "tylko" 30 kilometrów, a młodszy ma
9 lat, starszy 11.
Na plaży też bywaliśmy, ale o tym potem.